Correspondent in een half-vreemd land

Toen ik vorig jaar voor het eerst afreisde naar Warschau, schreef ik over hoe het was om te werken in wat mij werd omschreven als een schizofrene stad. De stad had indruk op me achtergelaten en ik wilde dolgraag meer ontdekken over Warschau, Polen en Poolse mensen.

Uitzicht over Warschau
Het lag niet helemaal in de planning dat ik pas een half jaar later voor de tweede keer naar de Poolse hoofdstad zou gaan. Werkzaamheden in Tsjechië en Slowakije weerhielden mij er echter van om eerder te gaan. Uiteindelijk stapelden een paar opdrachten in Polen zich op en kon ik in het vliegtuig stappen om de 55 minuten durende reis van Praag naar Warschau te maken.

Eenmaal aangekomen keek ik vanuit de kleine studio die ik had geboekt uit op het centrum van Warschau. Vanaf de twaalfde verdieping in het appartementencomplex had ik uitizicht op het pompeuze, stalinistische ‘Paleis van Cultuur en Wetenschap’, daar achter een enorm winkelcentrum met schreeuwerige reclameborden en in de verte zag ik het indrukwekkende voetbalstadion (geopend in 2012 in het kader van het EK voetbal) liggen.

In de vier dagen die volgden ontdekte ik de alternatieve, of ‘hipster’ cultuur van Warschau, ontmoette en interviewde ik nieuwe mensen en zag ik delen van de stad die ik tijdens mijn eerste bezoek had gemist. Het was leuk. En professioneel gezien een succes. Toch keerde ik met gemengde gevoelens terug naar Praag.

Vraagtekens
Het gevoel van ‘werken in een schizofrene stad’ had plaatsgemaakt voor ‘werken in een half-vreemd land’. Als Centraal- en Oost-Europa correspondent schrijf ik over Tsjechië, Slowakije én Polen. Maar daar waar ik mij in de eerste twee landen met gemak voortbeweeg, de talen spreek en een goed beeld heb van de mensen en hun cultuur, blijft Polen vraagtekens oproepen.

Het feit dat ik niet in Polen woon, de taal niet vloeiend spreek en het land zo ontzettend groot is, maakt het moeilijk om van buitenaf als correspondent te ‘integreren’. Ik wil nog steeds dolgraag meer weten over Warschau, Polen en Poolse mensen. Maar ik zal ook moeten accepteren dat van de drie landen die ik op dit moment in mijn correspondentenpakket heb, Polen altijd een beetje half-vreemd zal blijven. Misschien ligt daar juist de uitdaging.