Freelancers doen naming and shaming van wanbetalende media

Freelance journalisten in het buitenland zijn een kwetsbare groep, niet alleen voor geweld. Ook financieel. Opdrachtgevers laten het nog wel eens na om op tijd of überhaupt freelancers uit te betalen. Daar probeert Iona Craig een einde aan te maken met Pay Me Please:

Want achter je geld aanzitten vanuit het buitenland is problematisch, schrijft Craig in een stuk over Pay Me Please. Craig:

When you’re thousands of miles away from those who employ you, it makes chasing money you’re owed a logistical challenge. A small claims court or equivalent is rarely an option when you’re living the other side of the world — a return ticket to stake your claim will often cost more in travel expenses and time spent not working than the money you’re owed in the first place.

De Pay Me Please-pagina die Craig samen met crowdfundplatform Beacon bouwde, gebruikt naming and shaming door freelancers van opdrachtgevers om hen te dwingen uitstaande rekeningen te betalen.

Met succes, binnen 48 uur was de eerste uitbetaling een feit.

48 hours in and #paymeplease has it's first settled payment for $250. That's progress: http://t.co/N8T41istPu

— Iona Craig إيونـا (@ionacraig) November 2, 2013

Craig had er genoeg van te moeten wachten op wanbetalende media-organisaties. Te zien aan het aantal aanmeldingen sinds de launch donderdag zijn dat meer freelancers:

Wat Craig vooral opvalt op haar Pay Me Please-pagina is het feit dat er zoveel freelancers zijn die niet betaald worden voor werk in de gevaarlijkste plekken ter wereld. Een alarmerend gegeven schrijft Craig:

As people sent me details of outstanding payments, what was particularly alarming was that much of the unpaid work was done by journalists operating in some of the world’s most dangerous places, including Iraq, Afghanistan, Libya and, where I am, Yemen. By definition freelancers are doing so usually without any kind of institutional support (I’m very fortunate to be an exception to that rule) as a full-time employee, or staffer would have should something go wrong. They’re paying their own way, including the hefty price of insurance for themselves and their equipment that goes with working in so-called ‘hostile environments’.

Naming and shaming is niet heel erg netjes en kan je kansen als freelancer op de markt aantasten. Daar is Craig het niet mee eens, twittert de freelancer in Jemen. Zo worden journalisten niet verplicht hun namen te noemen op de site.

Daarnaast: wie wil er nog werken voor een bekende wanbetaler?

@ShaunAlexC Journalists don't have to have their names publicly listed. Plus why would you want to work again for an outlet who doesn't pay?

— Iona Craig إيونـا (@ionacraig) November 3, 2013