Correspondent Niels Posthumus houdt van Zuid-Afrika, maar merkt dat hij toch ook steeds vaker gefrustreerd raakt over het land. Vooral wat de apathie van de middenklasse betreft. Die groep wil maar niet echt in opstand komen tegen het wanbeleid van het ANC. Waardoor hun land op verschillende vlakken gevaarlijk afglijdt.
Martin Bosma heeft een boek geschreven over de Afrikaners in Zuid-Afrika. Hij is tegen de apartheid, stelt hij aan het begin, om vervolgens alles en iedereen af te branden die bijdroeg aan de afschaffing van dat racistische systeem. Het centrale thema lijkt dan ook: ‘Ik ben geen racist, maar…’
Tony Weaver streed als journalist tegen de apartheid in Zuid-Afrika. Nu werkt hij bij de Cape Times. Rianne van Son interviewde hem over zijn correspondentenbestaan in zuidelijk Afrika, werken tijdens de apartheid en tips om veilig te werken in roerige tijden.
Ponte Tower is het meest iconische gebouw van Johannesburg. Niet alleen omdat zij zo duidelijk de skyline van het centrum tekent, maar ook omdat zij de geschiedenis van Johannesburg zo prachtig verbeeldt.
Een overzicht van interessante documentaires, oude Journaal-beelden en artikelen over Nelson Mandela.
Ik woon nu, op een paar dagen na, weer een jaar in Zuid-Afrika. En ik woon ook een jaar in de wijk Maboneng. Een interessante plek, omdat zij niet alleen toont dat ‘de regenboogdroom’ op kleine schaal te verwezenlijken is, maar dat ‘de regenboognatie’ een naïeve droom is.
Zuid-Afrikanen zijn dol op oneliners. En die kunnen niet clichématig genoeg zijn. Ik heb ondertussen een aardige schare Zuid-Afrikaanse Facebookvrienden verzameld. En dus vliegen de semi-catchy quote’s en Dalai Lama-achtige tegeltjeswijsheden mij dagelijks digitaal om de oren.
Alles moet in Zuid-Afrika altijd een bedoeling hebben. Toeval is iets dat in het religieuze en spirituele land categorisch wordt ontkend. ‘Alles gebeurt met een reden,’ staat er zelfs op de pols getatoeëerd van één van mijn beste vriendinnen in Johannesburg.
Als Nelson Mandela een week of twee geleden was overleden, had hij zich nu al zeker drie keer omgedraaid in zijn graf. Want hij (en zijn familie) is de laatste tijd onderwerp van nogal wat schandalen en ruzies.
Wie is overtuigender: de winnaar van een voetbalwedstrijd die stelt dat het verlies van de tegenpartij wellicht deels te wijten was aan het slechte veld, of de verliezer die eindeloos blijft klagen over de slechte grasmat en daar zijn verlies aan ophangt?
