Correspondent Niels Posthumus houdt van Zuid-Afrika, maar merkt dat hij toch ook steeds vaker gefrustreerd raakt over het land. Vooral wat de apathie van de middenklasse betreft. Die groep wil maar niet echt in opstand komen tegen het wanbeleid van het ANC. Waardoor hun land op verschillende vlakken gevaarlijk afglijdt.
Martin Bosma heeft een boek geschreven over de Afrikaners in Zuid-Afrika. Hij is tegen de apartheid, stelt hij aan het begin, om vervolgens alles en iedereen af te branden die bijdroeg aan de afschaffing van dat racistische systeem. Het centrale thema lijkt dan ook: ‘Ik ben geen racist, maar…’
Als correspondent in Zuid-Afrika ziet Niels Posthumus het als zijn belangrijkste taak het land waar hij woont zo evenwichtig mogelijk te beschrijven. Maar in een enkel geval ziet hij het ook als zijn taak Zuid-Afrika te verdedigen tegen ongefundeerde en schadelijke kritiek. “De karaktermoord van ‘expert’ Heinrich Matthee in de Volkskrant verdraaide de werkelijkheid zo sterk dat zij uiteindelijk nog maar nauwelijks iets van doen had met de realiteit.”
Het Zuid-Afrikaanse politieke enfant terrible Julius Malema krijgt enorm veel aandacht in de media. Meer dan hij op basis van zijn zeer beperkte invloed verdient. Bovendien is zijn aanwezigheid in de Zuid-Afrikaanse politiek waarschijnlijk helemaal zo slecht nog niet.
Er was nogal wat kritiek in Zuid-Afrika op de oproep van enkele ANC-veteranen om bij de verkiezingen van komende week uit protest niet te gaan stemmen. En het is natuurlijk ook een gekke oproep. Desmond Tutu verwoordde zijn onvrede deze week een stuk beter.
Het is campagnetijd in Zuid-Afrika. En tijdens campagnetijd is veel geoorloofd. Ook in Zuid-Afrika. Maar de tactieken die worden toegepast komen soms wat lachwekkend over.
Schokkender dan de inhoud van het ‘Nkandla-rapport’ was slechts de snelheid waarmee de bevindingen van dat corruptieonderzoek in Zuid-Afrika weer uit de media verdwenen. Opvallend, want het stond er toch echt zwart op wit: het bestuur van Zuid-Afrika, en niet in de laatste plaats de president van het land, Jacob Zuma, is door en door corrupt.
Wie de komende verkiezingen in Zuid-Afrika niet op het ANC wil stemmen, vanwege de corruptie binnen die partij, krijgt het moeilijk. Zeker als de Democratic Alliance (DA) uit principe afvalt, omdat die partij ‘te blank’ zou zijn. Wat dan? Het is een dilemma waarmee veel zwarte Zuid-Afrikanen uit de middenklasse worstelen.
De DA is de grootste oppositiepartij van Zuid-Afrika. Ze wordt (onterecht) door veel zwarte Zuid-Afrikanen als een blanke partij gezien. De meest gehoorde kritiek verder: te academisch, te elitair, te betweterig. Niet handig in verkiezingstijd. Maar als blank individu krijg ik in politieke discussies consequent dezelfde soort kritiek naar mijn hoofd.
De verkiezingscampagne in Zuid-Afrika is ondertussen in volle hevigheid onderweg. Maar wat valt er eigenlijk te kiezen als oppositiepartij DA haar principes verloochent en feitelijk precies hetzelfde zegt voor te staan als het ANC?
