In Parijs schrijft Willem van Ewijk niet alleen voor De Nieuwe Pers, maar ook voor DBR. Over de nog altijd aanwezige revolutionaire geur in Frankrijk of over journalistieke looproutes naar de waarheid.
“Ik zal de waarheid vertellen, de hele waarheid. Op een domme manier de domme waarheid, op een vervelende manier de vervelende waarheid en op een trieste manier de trieste waarheid.”, schreef Hubert Beuve-Méry in 1944, in het redactioneel commentaar van de allereerste Le Monde.
Omdat zijn mobiele telefoon wordt afgetapt, bel ik hem op zijn hotelkamer in Abu Dhabi. Nasser bin Ghaith, de man die als docent aan de Sorbonne Abu Dhabi, het rustige golfstaatje twee jaar geleden op zijn grondvesten deed schudden door voor economische en democratische hervormingen te pleiten.
Vijf jaar geleden waren ze er al. Illegalen die protesteren tegen hun naderende uitzetting en vragen om als volwaardige Franse burgers erkend te worden. In groepjes van zo’n dertig, veertig man trekken ze de Parijse wijken door, slaand op trommels en begeleid door een politiemacht die niet groter is dan het groepje demonstranten zelf.
