10 redenen waarom correspondenten naar Buzzfeed moeten kijken
Hebben we je aandacht? Dan waarschijnlijk niet om positieve redenen. Door serieuze journalisten worden ze verguisd: de koppen die onverbloemd zoveel mogelijk lezers naar een artikel proberen te trekken.
Niet zozeer vanwege de kop natuurlijk, maar vooral om wat volgt. Journalistiek die rechtstreeks uit een marketinggenerator lijkt te komen. Bedoeld om lezers niet alleen zo snel mogelijk op een artikel te laten klikken, maar ook zo soepel mogelijk het eind van de pagina te laten bereiken.
Buitenlandjournalistiek als Miley Cyrus
[pullquote align=”right”]De crisis op de Krim versimpelen tot een top tien of een slideshow indrukwekkende Instagram-foto’s, dat is eigenlijk niet minder dan vulgair[/pullquote]En dat betekent lijstjes en bolletjes, gifjes, plaatjes en tweets. Makkelijk te slikken, maar kort van smaak. Misschien aardig om de gekste bekken van Miley Cyrus mee te behandelen, maar voor serieuze zaken compleet ongeschikt. Te simpel. Te dom. En vooral te kort door de bocht om recht te doen aan complexe wereldkwesties, zoals buitenlandjournalistiek vrijwel altijd is. De crisis op de Krim versimpelen tot een top tien of een slideshow indrukwekkende Instagram-foto’s, dat is eigenlijk niet minder dan vulgair.
Die kritiek klink terecht. Maar, betoogde de aan Columbia School of Journalism verbonden Emily Bell onlangs in The Guardian, je doet er een nieuwe vorm van internetjournalistiek tekort mee. Want ook serieuze journalistiek kan volgens haar een hoop leren van de technieken waar sites als Buzzfeed, Vice en – newest kid on the block – PolicyMic gebruik van maken. Bell:
‘Media die toegankelijk willen zijn, die ook mensen buiten de elite willen informeren en bij hun nieuws proberen te betrekken, die hebben een waardevolle missie. Voor sommige lezers eindigt de betrokkenheid bij Oekraïne misschien bij het bekijken van een ‘rampenporno slideshow’. Maar wat als de tiende bezoeker nu eens wel meer gaat lezen? Wat vast staat, is dat voor een jong publiek of voor mensen die maar zelden een krant lezen, de interesse in onbekende materie zelden zal beginnen met een artikel van vijfduizend woorden in Foreign Policy.’
Het punt dat Bell maakt is interessant, ook voor correspondenten. Je kunt je neus immers ophalen voor de lijstjes, de plaatje-praatjes en de overdaad aan embedded tweets, Maar wat als nu inderdaad blijkt dat je daarmee een groot publiek voor moeilijke stof kunt interesseren?
Verleiden en prikkelen
[pullquote align=”right”]Het creëren van een zo groot mogelijk publiek, een zo groot mogelijke buzz, is een inherent onderdeel van journalistiek[/pullquote]Toegegeven: het is schipperen. En ook Bell benadrukte dat er nog veel onderzoek moet worden gedaan naar het bereik en de daadwerkelijke impact van de berichten. Maar hoe je het ook went of keert: het verleiden en prikkelen van lezers is in de journalistiek altijd belangrijk geweest. En dat gebeurt in elke tijd met andere media en middelen. Afhankelijk van wat technisch mogelijk is, en van wat het publiek in een bepaalde periode als prettige vorm ervaart.
In de negentiende eeuw, toen velen nog analfabeet waren, investeerden kranten bijvoorbeeld tijd en geld in het maken van grote afbeeldingen. Niet alleen in het katern over de koninklijke familie, maar ook over buitenlandjournalistiek, zoals de aanleg van het Suezkanaal of, o, ironie – de Krimoorlog. Ook al had een deel van hun ‘lezers’ er niet eens meer over kúnnen lezen, de aandacht was wel gewekt. Het creëren van een zo groot mogelijk publiek, een zo groot mogelijke buzz, is een inherent onderdeel van journalistiek.
Bieber, Miley, Rusland, Egypte, China..
Het is niet voor niets dat Buzzfeed haar beruchte en beproefde methode ook inzet voor onderwerpen die niet over selfies, Cyrus of Bieber gaan. Zoals Bell aanhaalt, werd een met Instagram-foto’s doorspekt artikel van PolicyMic over Rusland meer dan een miljoen keer bekeken. Zelfs als daarvan maar één tiende verder is gaan lezen, zijn dat alsnog honderdduizend mensen.
Betekent dat dat de Buzzfeed-methode de enige is om complexe materie te behandelen? Of dat het vanaf nu voor altijd de vorm zal blijven die de meeste lezers trekt? Natuurlijk niet. Maar op dit moment blijkt het wel effectief te zijn om publiek en buzz te creëren. En als je als correspondent ook voor ver van het bed kwesties de aandacht wil trekken, dan is het waarschijnlijk weinig zinvol je neus daarvoor op te halen.
