Gezocht: appartement in Rabat
Zo gaan die dingen. Donderdag aan het eind van de middag geland in Marokko, om een jaar eens iets anders te gaan doen.
En vrijdagochtend al afgesproken om in Rabat een appartement te gaan bekijken met Karim, een goede vriend van Sjoukje (met wie ik een appartement wil gaan delen; zij komt later aan). Iets met er geen gras over laten groeien.
Koninklijk welkom
De avond ervoor laat Karim weten er om tien uur te zijn. Dat wordt uiteindelijk twaalf uur. Dus genoeg tijd om nog even terug te gaan naar mijn hotel, tegenover het Marokkaanse parlement. De man achter de balie van het hotel zegt dat ik naar een andere kamer moet.
De koning komt aan bij het parlement (sinds 10 oktober heeft Marokko weer een nieuwe regering), en vanuit mijn kamer is er iets te goed zicht. De bovenste verdieping moet leeg, op de andere verdiepingen moeten de luiken gesloten blijven voor de veiligheid.
De koning zie ik helaas niet aankomen, want Karim komt opdagen. We gaan op zoek naar een appartement. In een taxi naar een tien minuten verderop gelegen straat. Een vriend van een vriend van Karim kent de verhuurster. Het ruikt er bedompt en het is niet erg schoon. Moesten we maar niet doen, dit.
In Rabat vind je geen bordjes ’te huur’
Weer een taxi. Karim belt constant, ook op het terras waar hij wat te eten bestelt. In Rabat hangen geen bordjes ’te huur’ aan de ramen, vertelt Karim. Alles gaat via internet of via via. We wachten, maar ik weet niet op wie. We praten wat. Er komt een man aanlopen. Een andere vriend van Karim. Een derde man komt, een vriend van Karims vriend.
Hij laat ons een goed afgewerkt en heel net appartement zien in een perfecte buurt. Maar het is duur: 75000 dirham (ongeveer 680 euro) en eigenlijk buiten ons budget. Werklui zijn as we speak bezig het verder af te maken.
Even later staan we op een hoek van een straat te wachten. Vanuit het niets trekt een oude Mercedes op tot aan de stoeprand. We stappen in, Mohamed stelt zich voor. Aardige vent.
‘Kelders zijn voor de hond’
We rijden een paar straten en staan dan stil op een hoek. Vijf minuten wachten worden tien minuten. Een vierde man loopt op de auto af, steekt zijn hoofd door het raam en begint wat te bellen. Vijf minuten later rijden we, naar een woning een paar honderd meter verderop. Een vrouw laat ons het appartementen zien. Oud.
En een groter probleem: maar één slaapkamer. Een woonkamer die uit twee delen bestaat, kan met gemak gescheiden worden met een doek, zegt de vrouw. Dan win je een slaapkamer. Niet echt ideaal. De vrouw leidt ons een trap af naar een soort kelder. Daar kan ook een bed staan.
“Kelders zijn voor de hond,” zegt Karim. Hij heeft gelijk. De vrouw vraagt 7000 dirham, omdat de wijk Hassan zo’n goede wijk is. We spreken af het nog te laten weten. Naar een vierde appartementen. Schoon, netjes. Het ziet er goed uit, maar ook boven het geplande budget.
Snel meer vrienden maken
Eind van de middag: vier appartementen gezien, twee zijn goed genoeg maar duurder dan verwacht. Nog niks toegezegd. Eerst overleg.
En snel meer vrienden maken hier in Marokko. Had er niet aan moeten denken dit in mijn eentje te moeten uitzoeken.
Dit artikel verscheen eerder op de site van Rik Goverde onder de titel Appartement in Rabat.
Rik Goverde werkte twaalf jaar voor het Brabants Dagblad, en probeert sinds 10 oktober een bestaan op te bouwen als freelancer in Marokko. Hij gaat er samenwerken met Sjoukje Rietbroek, die zich er vanaf november vestigt.
Volg het duo op Twitter: @RikGoverde en @Sjoukje1981
