De slinkende invloed van de oude donoren

Al voordat de shutdown 1 oktober begon bestond er verdeeldheid over de tactiek binnen de Republikeinse Partij. En die verdeeldheid groeide alleen maar naarmate de Amerikaanse overheid langer gesloten bleef, en het schuldenplafond dichterbij kwam.

De meest conservatieve Republikeinen in het Huis van Afgevaardigden bepaalden afgelopen maand de toon, en ook de strategie. Steeds meer traditionele donoren van de partij beginnen gefrustreerd te raken met de compromisloze houding van deze ideologen.Bij Politico verscheen vrijdag een artikel over deze gefrustreerde donoren. Zij willen niet langer geld steken in de delen van de partij die uiteindelijk geld uitdelen aan de meest fanatieke Tea Party’ers, zoals een Ted Cruz, Ted Yoho of Louie Gohmert.

Het is echter maar zeer de vraag of deze tactiek zal werken. Door de beslissing van het hooggerechtshof in de zaak Citizens United zijn politici steeds minder afhankelijk van het establishment binnen hun partij. Een enkele schatrijke donor kan miljoenen, zoniet tientallen miljoenen dollars in een Super PAC steken om een kandidaat die niet de leiders van een partij achter zich heeft levensvatbaar te maken in een campagne. Rick Santorum had vorig jaar Foster Friess. Newt Gingrich had Sheldon Adelson. En de libertaire en steenrijke broeders Koch steunen een groep die in 2012 maar liefst 250 miljoen dollar in de politiek stak.

Voorlopig kunnen dit soort rijke ideologen hun miljoenen niet rechtstreeks in de zakken van hun favoriete kandidaat steken. Maar daar komt mogelijk verandering in als het Hooggerechtshof zich uitspreekt in de zaak FEC v. McCutcheon. Op het moment kunnen Amerikanen per verkiezingscyclus van twee jaar 48.600 dollar doneren aan politieke kandidaten, met een maximum van 2600 dollar per kandidaat. Voor alle verschillende donaties bij elkaar – aan kandidaten en bijvoorbeeld partijcomités – geldt een limiet van 123.200 dollar.

Van de meeste rechters op het hof is eigenlijk al bekend waar ze staan. De vier ‘linkse’ rechters – Stephen Bryer, Elena Kagan, Sonya Sotomayor en Ruth Ginsburg – willen de limieten niet schrappen, omdat ze bang zijn voor meer corruptie in de politiek. De vier meest conservatieve rechters – Samuel Alito, Antonin Scalia, Clarence Thomas en Anthony Kennedy – vinden het beperken van politieke uitgaven een inperking van de vrijheid van meningsuiting. De zaak hangt dan ook vooral af van hoe de voorzitter van het hof, John Roberts, zal oordelen.

Misschien is het maar beter als de limieten worden afgeschaft. Ok, misschien leidt het tot meer corruptie. Maar het zou op een vreemde manier wellicht eerlijker zijn. Het grote geld uit de Amerikaanse politiek halen is een onhaalbaar doel. Op dit moment verdwijnen vele miljoenen in schimmige PAC’s, die zogenaamd niet een bepaalde kandidaat direct steunen en die ook nog eens mogen verhullen waar hun geld vandaan komt. Laat miljonairs en miljardairs hun geld maar direct aan kandidaten geven. Maar dan wel open en bloot. Dan weten de kiezers ten minste waar het geld precies heen gaat, en welke kandidaat door wie in het zadel wordt gehouden.