‘Behandel vrouwelijke journalisten niet anders dan mannen’

De grootste angst van (mannelijke) redacteuren is dat hun vrouwelijke correspondent aangerand of verkracht wordt. Dat is onzin, vindt Tina Susman. Voor haar en andere vrouwen in het veld is dat een van de laatste dingen waar zij zich zorgen over maken.

De kogels en mortiergranaten in conflictgebieden of een tropische ziekte oplopen, die zaken hebben voorrang bij Susman. Net als bij haar mannelijke collega’s, schrijft zij in een essay in het boek No Woman’s Land: On the Frontlines With Female Reporters. Susman:

I worried–and worry–about my plane or helicopter being shot down; being trampled in a stampede; being hit by a stray bullet; getting kidnapped again; or stepping on a landmine. I even worry about a giant insect crawling into my sleeping bag.

Perhaps because rape is not a job-specific threat like bombs and missiles (and giant bugs), it doesn’t occupy my mind on assignment the way those other threats do. Based on conversations with other female journalists, I don’t think I’m unusual. Like our male colleagues, our main concerns are staying alive and keeping our limbs and brains intact.

Vrouwen hoeven niet extra beschermd te worden
Susman maakt zich zorgen over het het feit dat mannelijke redacteuren en correspondenten hun vrouwelijke collega’s in het veld zien als potentiële slachtoffers van verkrachting. Dat beïnvloedt beslissingen om verhalen te maken en is simpelweg seksistisch.

Vrouwelijke verslaggevers doen niet onder aan hun mannelijke collega’s in het veld. In Egypte laten vrouwelijke journalisten zich niet uit het veld slaan door seksueel geweld rond het Tahrir-plein. En in Syrië staan er zelfs meer vrouwen in de voorhoede van de berichtgeving dan mannen.

Het seksistische denken bij mediaorganisaties is beledigend en vernederend. Susman:

What irks me about the discussion of sexual assaults of female journalists is the double-standard that often emerges in the conversation–mainly from non-journalists, but sometimes from journalists themselves. When my (many) male colleagues have been killed or injured on assignment, I’ve rarely heard anyone say of men: “They’re too macho and always run toward the action, so maybe we shouldn’t send guys into war zones.” Yet when a female is sexually assaulted, the questions immediately arise as to why a woman was there in the first place and whether it is wise to have a woman reporting from a dangerous place.

Bereid vrouwen én mannen voor op gevaren
Susman maakt een sterk punt in haar essay. In plaats dat redacteuren en mannelijke mediaorganisaties zich onterecht meer zorgen maken over vrouwelijke dan mannelijke journalisten in het veld, moeten zij beter inzetten op preventie van seksueel geweld van hun verslaggevers. Zowel voor de mannen als de vrouwen.

One of my favorite tools to travel with when I was based in sub-Saharan Africa, for example, was a doorstop which I’d shove under my hotel room door when I was in the room. It emitted an unbelievably loud shriek if anyone tried to open the door. I still consider it one of the best rape-prevention tools ever, in part because nobody could use it against me (unlike a taser gun or pepper-spray, for instance).

[..] I wish some of my editors could have passed on some of these tips. They didn’t, so I figured things out on my own. It shouldn’t be that way. Safety isn’t contained in a medical kit or a flak jacket, which most news outlets happily hand out. It involves a lot of common sense and sometimes something as simple as a door stop–things that more journalists need to be equipped with before they’re sent on assignment.

Lees het hele essay ‘War Reporter: Prepare Us, Rather Than Caution Us‘. Of koop het boek No Woman’s Land: On the Frontlines With Female Reporters.