De strijd om mijn postpakket in zes bureaucratische bedrijven

Hoe vriendelijk het mannetje van het postkantoor van Cuenca me ook altijd te woord staat, vorige week had ik toch echt de neiging hem over de balie heen te sleuren en hem duidelijk te maken dat ik de totale inefficiëntie, de stroomstoringen en de overbodige bureaucratie spuugzat ben. De laatste twee weken was ik namelijk al vijf keer voor niks naar het postkantoor geweest om een pakketje op te halen, dat er al in maart was aangekomen.

Ooit verkeerde ik in de veronderstelling dat de “Correos del Ecuador” net als elk ander zichzelf respecterend postbedrijf mensen in dienst had, genaamd postbodes, die de post thuis komen bezorgen. Die illusie is maanden geleden al doorgeprikt. Postpakketjes moet ik echt zelf komen halen op het postkantoor middenin het centrum van de stad.

Het eerste telefoongesprek
Zo ook het postpakketje waar ik vorige week donderdag over werd gebeld:
– “Señor.. Argan?.. Meisturboerrie?!?”
– “Goedemorgen, mevrouw van de post”
– “Er ligt hier al sinds maart een pakketje voor u. Heeft u een pen? Dan geef ik u de code zodat u het op kunt komen halen: CC 00575634NL. Neemt u 5 dollar mee?”
– Ehm.. Waarom is die 5 dollar? Strafport? Heeft de verzender niet genoeg gefrankeerd of zo?
– Nee hoor, dat zijn standaardkosten voor de afhandeling bij de douane.
– Grrrr..gracias..

Posts wegen zijn ondoorgrondelijk
Maar de volgende dag op het postkantoor kon ik het pakketje helaas nog niet meenemen, want omdat het er al drie maanden lag is een speciale procedure gestart en moest de aanvraag die ik deed om mijn eigen pakketje op te halen eerst van hogerhand goedgekeurd worden. Posts wegen zijn ondoorgrondelijk.

Dat ik niet wist dat er een pakketje voor me was aangekomen en ze me er pas gisteren over belden, deed er uiteraard niet toe. “Komt u dinsdag maar terug”, zei het vriendelijke mannetje achter het loket dat me altijd uitstekend helpt.

Nog een telefoontje en een nieuwe code
Maar maandag werd ik al gebeld door een ietwat geïrriteerde mevrouw die zich afvroeg waarom ik mijn postpakketje nog niet was op komen halen. Na even op mijn tong gebeten te hebben, beloofde ik vriendelijk de volgende dag weer naar het postkantoor te komen.

Toen ik al bijna opgehangen had, gaf ze me nog gauw een andere code (31565546), waarmee ik eerst bij de bank een betaling van 54 dollarcent moest doen. Waarom was mij onduidelijk, maar na enig doorvragen bleek dat ik die extra kosten ook op het postkantoor kon betalen, maar dan werd het bedrag wel verdubbeld.

Urenlange stroomstoring
Dinsdag aan het begin van de middag meldde ik me vol goede moed, maar wel bezweet van het pittige klimmetje naar het centrum, bij het loket ‘Paquetes’. Daarachter was het pikdonker. Het vriendelijk mannetje vertelde me dat helaas de stroom was uitgevallen en hij daardoor ook niet in het computersysteem kon, dus of ik over een paar uur terug kon komen.

Na de lunch in ons restaurant weer terug via de vrijwel altijd verstopte wegen in het historische centrum om daar al direct te constateren dat het donker was, de postbeambten verveeld op de grond zaten en ik dus wederom een half uur van mijn tijd had verspild.

Om vier uur gaat de bank dicht
Woensdag heb ik maar even een postsnipperdag genomen, maar gistermiddag zou ik dan eindelijk mijn pakketje gaan bemachtigen. Dus weer omhoog via de kasseien van Cuenca. Wel via een omweg, omdat er weer eens een of andere kinderoptocht door de straten trok.

Maar aangekomen bij het postkantoor was het licht gelukkig aan en stonden de computers lekker te snorren. Het mannetje pakte toen hij me zag binnenkomen gelijk alle bij mijn postpakketje horende documenten en vroeg me na een vriendelijk ‘buenas tardes’ of ik de 54 dollarcent had voldaan bij de bank.

Dat was niet het geval, maar ik zei hem dat zijn collega me aan de telefoon had verteld dat ik het ook hier aan de balie van het postkantoor kon voldoen. Daar wist hij niks van, ik moest toch echt morgenochtend even naar de bank om dat bedragje te storten. “Morgenochtend?!?”, vroeg ik verontwaardigd. “Ja, want het is nu tien over vier en de bank gaat altijd om vier uur dicht”

En toen ging bij mij heel even het licht uit.

54 cent storten bij de bank
De volgende dag toch maar weer vol goede moed op naar het centrum en vijf muntstukjes van 10 centavos en vier van 1 centavo uit mijn portemonnee gegraaid en aangesloten in de altijd lange rijen bij de bank. Drie kwartier later bleek ik niet 54 cent, maar 55 cent te moeten betalen. Om de meneer van de bank te pesten heb ik daarom maar met een 20 dollar-biljet betaald.

Opgelucht dat ik nu eindelijk mijn pakketje zou kunnen bemachtigen toog ik naar het een paar honderd meter verderop gelegen postkantoor. Met een triomfantelijke glimlach overhandigde ik het betaalbewijs van de 55 cent, maar er was toch nog een probleempje.

Volgens het immer glimlachende mannetje lag het pakket inmiddels in Quito. “Que?!?”, vroeg ik verbijsterd in de hoop dat ik zijn uitleg in het Spaans niet helemaal goed begrepen had. “Het pakketje is teruggestuurd naar Quito, omdat het hier al zo lang lag. Als u dinsdag terugkomt en 5 dollar betaalt kunt u het meenemen.”

“Zo gaat dat nu eenmaal in Ecuador”
Als kersvers Ecuadoraan heb ik al lang geleerd dat alles hier meer gedoe en tijd kost dan strikt noodzakelijk om het maar eens eufemistisch uit te drukken. Maar vijf keer voor niks op en neer naar het postkantoor, terwijl het hun werk is om brieven en pakketten van A naar B te brengen en daar dan als ontvanger ook nog eens 5 dollar 55 voor te betalen, gaat me toch echt te ver.

En het ergste is nog dat mijn schoonfamilie en vrienden hun schouders ophalen als ik dit verhaal vertel: “Ach ja, zo gaat dat nu eenmaal hier in Ecuador.” Blijkbaar ben ik dus nog lang niet goed ingeburgerd.

Aan de ene kant is het natuurlijk heerlijk dat Ecuadoranen zich niet zo snel druk maken en daardoor ook veel relaxter in het leven staan, maar aan de andere kant houdt het dit soort idiote bureaucratische procedures wel in stand en kost dat niet alleen privé-personen maar ook bedrijven veel kostbare tijd.

Ladies and gentlemen: “I’ve got it!”
Bij poging zes op deze dinsdag heb ik het postpakketje eindelijk meegekregen. Ik moest natuurlijk nog wel even drie handtekeningen op allerlei formulieren zetten en de 5 dollar voldoen, maar dat betekende gelukkig wel een happy-end van dit moderne Ecuadoraanse drama in zes bedrijven. Een happy-end met boeken, chocola en drop.

Het is nu tijd om te beginnen met de zoektocht naar het pakket dat mijn neef ruim een maand geleden op de post heeft gedaan.