Foto Benjamin Dürr
|

Huilen hoort erbij

Het is een droom om verslaggever in een ander land te zijn. Maar de moeilijkheden worden vaak over het hoofd gezien – dat je in een vreemd land niets of niemand kent bijvoorbeeld. En dat het daarom in het begin niet altijd even makkelijk is.

Dag 15 Soms moet ik naar buiten. Dan loop ik de stad uit en ga onder een boom of in een maisveld zitten. Ver van de straat, zodat niemand mij kan zien of horen, begin ik te snikken. Ik wacht een paar minuten en kijk in de verte. Daarna gaat het weer.

Een ontwikkelingswerker vertelde mij dit. Ik heb haar tijdens mijn eerste verblijf als verslaggever in Kenia leren kennen. We zaten ‘s avonds op het terras, en terwijl het donker werd spraken we over persoonlijke dingen, vriendschap en relaties. Ze vertelde me hoe eenzaam ze zich soms voelde. “Huilen”, zei ze, “hoort er soms ook bij als je ver bent van wat je kent”.

Ik denk soms nog terug aan wat zij zei. Want eenzaamheid of het gevoel alleen te zijn – wat trouwens iets anders is dan heimwee – is een gevoel dat iedereen kan overkomen.

Dag 16 Mijn pinpas wordt ingetrokken. Ik moet een auto zoeken, een woning vinden – alles moet ik zelf beslissen en regelen. En als freelancer moet ik mezelf ook nog motiveren. Meestal zie ik het als uitdaging, soms lijkt het ook als een hoop problemen.

Dag 21 Ik heb het gevoel na Kenia en Nederland nu voor de derde keer. De eerste dagen en weken zijn spannend: alles is nieuw, je ziet veel, leert veel, er is geen tijd om na te denken. Na een paar weken begint echter de routine – en dan merk je hoe lang de avonden zijn en hoe lang het duurt voordat contacten ontstaan die meer zijn dan kennissen.

Soms is er een voorganger. Hij of zij kan tips en telefoonnummers geven van mensen die je moet leren kennen. Een adresboek overdragen kan met name voor zakelijke contacten handig zijn. Ook collega‘s van andere media of uit andere landen kunnen in het begin belangrijke hulp bieden. In de eerste dagen in Zuid-Afrika heb ik met meerdere Duitse en een Nederlandse collega afgesproken voor lunch of een kopje koffie. In sommige landen bestaan ook verenigingen van correspondenten waar je eenvoudig nieuwe mensen leert kennen.

Dag 22 Een vrijdagavond in een villa op een heuvel boven de hoofdstad Pretoria: tussen zwembad, Heineken-bier en grill begint een parallelle wereld die waarschijnlijk in elk ontwikkelingsland bestaat. Medewerkers van ambassades, internationale organisaties, mensen die weten dat ze maar een paar maanden of jaren in een land zitten, vormen een internationale kring. Het zijn feestjes zoals in Europa. Dat is makkelijk. Je begrijpt elkaar, want iedereen maakt hetzelfde mee.

Je moet wel opletten dat je niet in het internationale kring blijft hangen en het contact met “jouw” land en de realiteit verliest.

Het contact met de “internationals” helpt me echter zowel privé als zakelijk: na die eerste avond heb ik een paar telefoonnummers erbij.

Dag 25 Dit dagboek is klaar. Ik heb geschreven en veranderd, nagedacht, de volgende dag weer woorden gewijzigd en een streep door alinea’s gehaald. Dit is het leukste beroep ter wereld, in een van de leukste landen die er zijn. Moet ik dan zo lang over de negatieve kanten nadenken? Eigenlijk is er geen tijd voor.

Benjamin Dürr was correspondent in Nederland voor het Duitse nieuwsblad SPIEGEL ONLINE en DER SPIEGEL. Hij werkt nu als verslaggever in Zuid-Afrika. Op Twitter: @benjaminduerr.

Vergelijkbare berichten