Frey Wamala, de creatieve autodidact

“African time!” roept de charmante Frey, afkorting voor Frankie, met een glimlach. De 33-jarige Oegandees moet de slaap nog uit zijn ogen vegen, als hij een uur te laat zijn eenvoudige kantoortje in Kampala binnenstapt. Hij lijkt het zelf geen probleem te vinden dat hij daardoor vandaag minder werk kan verrichten. Dat hij werk heeft, én dat hij dat ook leuk vindt is voor hem reden genoeg om opgewekt te zijn.

Frey werkt ruim drie jaar als freelancer aan verschillende audiovisuele projecten. Even daarvoor werd hij door de Engelse immigratiedienst op het vliegveld naar Oeganda gezet. Hij had daar enkele jaren gestudeerd en gewoond, zonder het juiste visum. Frey:

“Toen ik uit Engeland werd gezet en terug kwam in Oeganda, vond ik mijzelf waardeloos. Ik dacht er zelfs aan om een einde te maken aan mijn leven. Ik was alles kwijt.”

Met enkel de kleding om zijn lijf en een flinke deuk in zijn zelfvertrouwen, kwam hij via enkele omwegen bij Slum Cinema terecht. Daar volgde hij workshops in digitale fotografie en storytelling. Hij leerde korte video items te filmen en te monteren. Inmiddels heeft Frey zichzelf overtroffen en is hij behalve freelancer ook de coördinator van Slum Cinema Uganda.

Frey kan daar alleen nog niet helemaal van rondkomen. Daarom maakt en verkoopt hij ook kunst. Abstracte schilderkunst die hij zelf maakt op boombast, omdat dat duurzaam is. Op de middelbare school kon hij zijn schoolgeld betalen van de opbrengst. Nu leert hij het aan de kansarme jongeren van het hedendaagse Kampala.
Volgens Frey ligt de schilderkunst niet ver af van de journalistiek: “Beide vertellen ze een verhaal.”

Het is lastig om producties te verkopen binnen Oeganda als je zoals Frey geen contacten in de mediawereld hebt. Slum Cinema staat nog te ver af van de mainstream media en hij heeft geen oude klasgenoten die inmiddels belangrijke posities in de mediawereld hebben.

Het liefst verkoopt Frey zijn producties aan het buitenland. Maar dan moeten westerse journalisten hem wel meer de ruimte geven. “Er zijn teveel mensen in het buitenland die denken dat wij niks kunnen. Maar ik denk dat wij heus dingen produceren die ze goed zouden vinden.” Hij snapt niet waarom een westers medium een filmcrew op het vliegtuig zet als Afrikaanse collega’s dezelfde productie kunnen draaien.

Het lijkt een haalbaar doel, meer voor het buitenland produceren. Scheelt een hoop tijd, geld en moeite voor de westerse partij. Maar tijd is geld, dus om aantrekkelijk te zijn voor westerse opdrachtgevers moet Frey wel begrijpen dat “African Time” geen westers begrip is.

Journalist Meike Plant reisde het afgelopen jaar meerdere malen af naar Oeganda om de persvrijheid en journalistiek in Afrika te onderzoeken. Dat deed zij onder andere met hulp van LokaalMondiaal.In het kader van de Masterclass Buitenlandjournalistiek van Coolpolitics maakt zij ook een documentaire voor Television for the Environment (TVE).

Lees ook:

Deel 1: Samuel Kamugisha, de ambitieuze student
Deel 2: Arne Doornebal, de Friese Afrika-correspondent