Heel het land slaat op potten en pannen

“Ik sta hier voor onze vrijheid, tegen de corruptie en de inflatie”, schreeuwt Miranda (47) me toe terwijl ze op haar steelpannetje slaat met een pollepel. Gisteravond gingen naar schatting ruim 200.000 Argentijnen (volgens sommige journalisten ging het om liefst 900.000 mensen) de straat op om te protesteren tegen de regering van president Cristina Fernández de Kirchner. De grootste sinds haar aantreden in 2007. In het hele land leegden Argentijnen hun keukenkastjes om op traditionele wijze hun ongenoegen te laten horen: een cacerolazo, het luidruchtig slaan op een oude pot of pan. In de hoofdstad Buenos Aires gingen ongeveer 120.000 mensen de straat op maar ook in de steden Córdoba, Rosario, wijnstad Mendoza en zelfs het verre Patagonië was er gekletter te horen.

Op alle avenida’s, in alle straten hoor je de doffe dreunen van de pollepels tegen potten en pannen slaan. Auto’s toeteren de betogers toe. De bussen staken tijdelijk de diensten. Buenos Aires -zijn inwoners de porteños– gooien hun kont tegen de krib. Ze hebben genoeg van de jaarlijkse inflatie van 25% en vooral de speculatie dat partijgenoten van president Kirchner in het congres een wijziging van de grondwet zouden voorbereiden die de mogelijkheid biedt aan Kirchner beschikbaar te zijn voor een derde termijn. “Onze regering begint steeds meer op die van Venezuela te lijken. Autocratisch en machtswellustig”, vertelt student Matias (21). Hij is samen met zijn vriendin na de avondcolleges naar de beroemde Plaza de Mayo gekomen om te demonstreren. “We kregen de oproep via Facebook van medestudenten. De bussen rijden niet dus zijn we met z’n twintigen komen lopen”.

Op Twitter wordt het land al weken #Argenzuela genoemd, waarmee het beleid van Kirchner wordt gelijkgesteld aan dat van haar ambtgenoot Hugo Chavez in Venezuela. Die vergelijking gaat inderdaad steeds meer op: de (hyper)inflatie, de onmogelijkheid om buitenlandse valuta te kopen, de nationalisaties en sinds kort een ‘reistax’ op reizen naar bestemmingen buiten Argentinië. “We leven in een gevangenis, een hele grote: van Vuurland tot aan Bolivia”, aldus Miranda.

Het vreemde is dat de Argentijnen nog geen jaar geleden dezelfde Cristina Fernández de Kirchner met 54 procent van de stemmen een tweede termijn als president gaven. Met de nummer 2, sociaal-democraat Hermes Binner, op 17 procent. De rest van de stemmen werden verdeeld over vijf andere kandidaten. “De oppositie in Argentinië is hopeloos verdeeld”, zegt Matias die vorig jaar op Binner stemde. “Maar erger is dat er gewoon geen alternatief is, geen leider, tegenover Cristina”, vervolgt hij.

Cristina Kirchner volgde haar man Néstor Kirchner op die van 2003 tot 2007 president was. Deze overleed in 2010 plots aan een hartaanval en daarmee werd de dynastie -de twee zouden elkaar wederom vorig jaar afwisselen- gebroken. Nu overweegt men dus de grondwet te wijzigen om haar, na tegen die tijd 12 jaar Kirchnerismo, nogmaals herverkiesbaar te kunnen stellen. Kirchner heeft in het openbaar overigens altijd ontkent een derde termijn te ambiëren.

Maar gaan al die Argentijnen de straat op vanwege een, toch wat filosofische, discussie over de grondwet? “We hebben genoeg van elke drie maanden prijsstijgingen in de supermarkten. Dat ons geld zo snel waardeloos wordt dat sparen geen zin heeft. Basta!”, schreeuwt Miranda. En zo komen we toch weer bij die potten en pannen uit. Die moeten elke dag gevuld. En dat kost steeds meer.