De (on)zichtbare wonden die fotografen in conflictgebieden oplopen

The Global and Mail tekende de verhalen van twaalf fotografen op die werken in conflictgebieden. Van Afghanistan tot Vietnam. Shooting War is een indrukwekkende en soms gruwelijke inkijk in het verslaan van een oorlog. Zo legde de Amerikaanse fotojournalist Ron Haviv met gevaar voor eigen leven oorlogsmisdaden vast in Kroatië.

Interview van oorlogsjournalist Sebastian Junger met Ron Haviv:

Shooting War is een productie van neuropsychiater Dr. Anthony Feinstein die al jaren de gevolgen van stress en oorlog op journalisten onderzoekt. Zijn portretten van de twaalf conflictfotografen zijn indringend, omdat Feinstein ze in de afgelopen jaren vaak sprak, zag veranderen en ook hetzelfde blijven.

Drie foto’s

Feinstein praat onder andere met Joao Silva die in Afghanistan op een landmijn stapte en beide onderbenen verloor. Terwijl Amerikaanse soldaten hem te hulp schieten en wegslepen, legt de fotograaf nog snel drie beelden vast. Feinstein vraagt hem waarom hij dit deed? Waarom was dit zo belangrijk?

I am intrigued by his first reaction to what befell him in Afghanistan. No sooner has he been dragged to safety, aware by now of his grievous leg injuries, than he reaches for his camera and shoots three frames. “Why do this?” I ask. “Why is this a priority in a situation of such extreme peril?”

“Instinct,” replies Silva. “It wasn’t a calculated thing. I wanted to record it… my instinct in other instances has been to document what takes place.”

Meer dan fysieke wonden

Omdat het zo vanzelfsprekend was om zoiets vast te leggen, zegt Silva. Feinstein haalt er een ander voorbeeld bij van jaren eerder. Toen Silva de dood van een collega en goede vriend in Zuid-Afrika vastlegde. Een gebeurtenis die een ander soort wonden veroorzaakte.

The cost of bearing witness takes many forms. The three frames shot in Afghanistan do not carry the same emotional weight for Silva as a much earlier photograph, taken 21 years ago, which marks his most traumatic personal memory. April 18, 1994: South Africa was lurching towards democracy. The violence in racially segregated ghettos was unchecked. On that fatal day, while photographing in Thokosa, a black township outside Johannesburg, Silva’s colleague and friend, Ken Oosterbroek, was killed. “My instinct when I heard Ken was down was to run and help,” he recollects, “but when I got there he was being helped… so I took pictures. And it was all just instinctive. I was going with the flow, in the vortex. The final thing I did for [Ken] was photograph him on the floor, dead.” When the pictures of a dead Oosterbroek were published, his widow vented her fury on Silva. “Why it hit Monica so hard,” divulged Silva, “was that it was me [who had taken the photos]. Ken and I were pretty close.”

Bekijk de indrukwekkende multimediaproductie van The Globe and Mail ‘Shooting War’ hier (let op schokkende beelden).

Lees ook:

Shooting the messenger met Sebastian Junger
De Oorlog Lonkt
Veilig freelancen: wat houdt dat in?
‘We zijn niet meer in staat het verhaal from the ground te vertellen’
Nog een baantje trekken of toch maar oversteken? Het dilemma van de correspondent aan de Syrische grens