De halfzus van Marokko

Sjoukje Rietbroek is sinds 2013 correspondent in Rabat, Marokko, maar nog steeds voelt ze zich soms een buitenstaander. Marokkanen hebben volgens haar weleens het vooroordeel dat ze vooral kritisch over het land wilt schrijven, maar haar liefde voor het land is juist enorm. Daar schreef zij op haar website het volgende over.
[pullquote align=”right”]”Goed stuk, Sjouk, mijn complimenten.” Stuk? Welk stuk?[/pullquote]
Een tijdje geleden werd ik wakker met een bericht van een vriend hier in Marokko op mijn telefoon: “Goed stuk, Sjouk, mijn complimenten.” Stuk? Welk stuk? Voor zover ik wist zou er niets van mij gepubliceerd worden die dag. Het bleek te gaan om een ‘interview’ met mij op de Marokkaanse nieuwssite Hespress, hoewel ik met geen journalist had gesproken. Het was een samenvatting van twee oude interviews die ik ooit gaf aan Nederlandse online media. Aangevuld met een opmerking die ik niet had gemaakt (maar die in Marokko wel als zeer kwalijk wordt beschouwd) en een foto die van mijn Facebookpagina werd gehaald. De schrijver was al snel gevonden: iemand in België met een Marokkaanse achtergrond. Hij zei dat hij het artikel had geschreven omdat hij zich als Marokkaan aangetast voelde bij het lezen van de twee interviews, die onder andere gingen over persvrijheid. Ik was er volgens hem op uit om Marokko zwart te maken. Kortom: hij was boos en wilde wraak door mij in kwaad daglicht te stellen. Gelukkig bleven nare gevolgen uit.

Vooroordelen
Het verbaast me hoe vaak mensen lijken te denken dat ik hier puur en alleen zit om Marokko negatief af te schilderen. Het gaat dan, vermoed ik, om Nederlanders of Belgen met Marokkaanse roots. Vaak verschuilen ze zich achter een anoniem profiel. “Marokko is weer de boeman”, schreef iemand verwijtend op Twitter na mijn stuk over migranten. Het verhaal ging niet eens over Marokko, het speelde zich er alleen af. En ik merk dat ik niet de enige ben. In feite kan iedere buitenlandse journalist die zich kritisch opstelt rekenen op dezelfde vooroordelen.
[pullquote align=”right”]Denken zij dat ik me opsluit in huis en me alleen als het echt moet, en met grote tegenzin, onder de Marokkanen begeef?[/pullquote]
Ik vraag me af hoe die mensen het voor zich zien. Denken zij dat ik me opsluit in huis en me alleen als het echt moet, en met grote tegenzin, onder de Marokkanen begeef? Dat ik aan de telefoon klaag tegen mijn vrienden in Nederland na weer een weekend veinzen dat ik van mijn man en zijn familie houd? Dat ik ’s avonds hysterisch lachend in het maanlicht snode plannen bedenk om Marokko weer een hak te zetten? Denken zij werkelijk dat ik al anderhalf jaar in een land kan wonen waar ik een hekel aan heb? Het zou lachwekkend zijn als het niet zo sneu was.

Als een zus
Ik ben naar Marokko gekomen vanwege mijn liefde voor het land, mijn wens om het te doorgronden. Om te vertellen over wat ik hier leer. Soms is dat positief, soms ook niet. Want net als ieder land heeft Marokko haar goede en haar slechte kanten. Voor mij telt vooral de waarheid.
[pullquote align=”right”]Ik word gezien als die vriendin en Marokko als de zus[/pullquote]
Een vriendin vergeleek het ooit met klagen tegen een vriendin over je zus, waar je net ruzie mee hebt gehad. En dat die vriendin dan zegt: “Nou, inderdaad, het is ook een vreselijk mens.” Dat mag niet. Het is jouw zus, dus jij alleen mag op haar foeteren. Ik snap het best. Ik word gezien als die vriendin en Marokko als de zus. Ik mag dus niet op Marokko foeteren. Maar inmiddels woon ik hier anderhalf jaar en heb ik bijna alle hoeken van het land gezien. Ik heb met ontelbaar Marokkanen gesproken. Met ze gegeten, in hun huizen geslapen. Met ze gelachen en met ze gediscussieerd. Ik heb me geërgerd en ik heb me verwonderd. Zij sloten mij in hun harten en ik hen.

Ik ben op zijn minst een halfzus van Marokko. Een liefhebbende, welteverstaan.