Verenigde Naties in New York. Foto Hans Klis
|

Tussen de regels in leren kleuren bij de VN

“Hoezo moet ik mijn camera uit mijn tas halen?”, foetert de fotograaf in de rij bij de ingang van de Verenigde Naties tegen de bewaker. “Gisteren hoefde ik dat niet te doen!” Ik sta achter hem te wachten om mijn spullen door de röntgen-scanner te rollen en door de metaaldetector te lopen. Het duurt even, want de fotograaf heeft zin om stennis te schoppen. “De regels zeggen duidelijk dat een camera in een rugtas niet apart door de scanner hoeft, alleen als ie al buiten de tas is”. Één van de leidinggevenden wordt erbij gehaald. De fotograaf en hij bekvechten een beetje, lachen hardop, schudden elkaars handen en daarna gaat de camera alsnog door de scanner.

Even later kom ik de fotograaf weer tegen in het kantoor van het UN Media Accreditation and Liaison Unit. Hij wacht daar op een fotomoment van een bezoekende minister van Buitenlandse Zaken aan secretaris-generaal Ban Ki-moon. “Het is altijd gedoe met de beveiliging”, fluistert hij me toe. “Wij moeten ons aan de regels houden, maar zij ook. Het is een strijd”.

[pullquote align=”right”]De Verenigde Naties is eigenlijk één groot ambtenarenapparaat.[/pullquote]

Ambtenarenapparaat
De Verenigde Naties is eigenlijk één groot ambtenarenapparaat. Den Haag, maar dan keer 196. En zoals op elke plek waar ambtenaren werken, gelden er regels. En daar houdt iedereen zich aan, van de stagiairs, de journalisten tot aan de topdiplomaten in de Veiligheidsraad. Maar de kunst is om de ruimte tussen die regels in te kleuren, zoals een diplomaat mij eens toevertrouwde. Want anders krijg je niks gedaan.

Een voorbeeld: als schrijvende journalist mag je beslist niet aanwezig zijn bij fotomomenten met de secretaris-generaal op de hoogste verdieping van het VN-gebouw. “Dat zijn de regels”, legt een communicatiemedewerkster vrij resoluut uit. Zo moet voorkomen worden dat er geen vervelende vragen gesteld worden tijdens dit besloten overleg; die zijn voor de woordvoerders in de dagelijkse persconferenties. Maar als een bevriende fotograaf je een fototoestel omhangt is er opeens geen probleem meer. Want dan ben je opeens geen schrijvende journalist meer. Toegegeven, je moet dan ook echt foto’s maken en verder je mond houden.

[pullquote align=”right”]Neem de diplomaat die tijdens persconferenties geen antwoord wil geven op vragen van journalisten.[/pullquote]

Leren zwemmen
Of neem de diplomaat die tijdens persconferenties geen antwoord wil geven op vragen van journalisten. Maar onderwijl wel rapporten laat slingeren in de kantine die toevallig in handen komen van het perskorps.

De strakke regels binnen de gebouwen van de Verenigde Naties -en van de diplomatie- zijn soms benauwend. Zeker voor een journalist, die immers streeft naar openheid en transparantie. Maar als je door de wol geverfde collega’s ziet bewegen door die zee van bureaucratie, dan wordt duidelijk dat werken bij de VN simpelweg een kwestie is van leren zwemmen en je hoofd boven water houden.

Vergelijkbare berichten