De stille ramp die Serious Request heet

De ‘verkrachte vrouwen in conflictgebieden’ kunnen trots zijn: ze hebben toch maar mooi binnen een week radio-dj Gerard Ekdom gekatapulteerd tot superster met een nummer-1 notering op iTunes – en zonder dat zij daar zelf iets van weten nog wel.

‘Stiekem was dit een langgekoesterde wens. Ik heb mijn moeder jaren terug al beloofd dat ik ooit een kersthit zou scoren,’ jubelde het 3FM-icoon deze week online.

Ik denk dat alle vrouwen in conflictgebieden wereldwijd momenteel een vreugdedansje doen. Want wie gunt een dj die een week lang zo verschrikkelijk afziet zoiets nu niet.

Opoffering
Ekdom zit namelijk al bijna een week voor ‘het goede doel’ zonder eten in een glazen huis in Haarlem. Wat een opoffering… Hij kan er zelf maar niet over ophouden.

Want het is afzien. Hij mag alleen maar vruchtensapjes drinken. Zelfs de simpelste handelingen kosten hem moeite, las ik. De tranen moeten bij ‘de verkrachte vrouwen’ in de ogen springen.

[pullquote align=”right”]Ekdom offert zich op, hij kan er zelf maar niet over ophouden[/pullquote]

Zo duurt het, vanwege de honger, zeker vijf minuten voordat Ekdom erin slaagt een foto van zijn uitgemergelde, diep lijdende zelf te posten op Twitter, schreef Nu.nl. Ekdom op die website: ‘Die rottige knopjes…’

Ik weet het niet. Ik heb vriendinnen die zich voor hun gezondheid en de lijn weleens een week op sapjesrantsoen hebben gezet. Veel minder nobel uiteraard, maar ik kreeg in die periode best behoorlijke berichten van hen door op WhatsApp.

Opeens vroeg ik mij nu af hoeveel uren zij daar wel niet in geïnvesteerd moeten hebben, de hongerdood nabij. Ik voelde mij opeens intens verbonden met die vriendinnen van mij.

Vrouwen in conflictgebieden
Waar die ‘verkrachte vrouwen’ precies vandaan komen in dit verhaal? Ja, je zou het ook zomaar kunnen vergeten. De Serious Request-actie waarvoor Ekdom honger zit te lijden in het glazen huis in Haarlem draait in theorie om ‘verkrachte vrouwen in conflictgebieden’, de ‘stille ramp’ van dit jaar.

Niet dat er werkelijk veel aandacht aan die vrouwen is besteed. Mij is bijvoorbeeld nooit ter oren gekomen welke conflictgebieden het precies betreft (Congo, de meest clichématige optie?), of wat er precies met het opgehaalde geld gedaan zal worden. Maar misschien ligt dat aan mij.

Het maakt ook niet echt uit. Want zoals elk jaar draait de actie in de praktijk vooral om de dj’s in het huis. Zij zijn de sterren van deze Nederlandse traditie vlak voor Kerst. Zij mochten wekelijks aanschuiven in De Wereld Draait Door op weg naar hun heroïsche daad. Zij mochten onder meer aankondigen welk nummer van een B-artiest dit jaar het ‘anthem’ wordt van de actie.

[pullquote align=”right”]Waar die ‘verkrachte vrouwen’ vandaan komen in dit verhaal? Je zou het zomaar kunnen vergeten[/pullquote]

De Wereld Draait Door bracht een paar weken geleden een groots overzicht van alle anthems van de afgelopen jaren. Prachtig, geweldig, fantastisch – aan de stille rampen van de afgelopen jaren werd geen overzicht gewijd, er werd zelfs nauwelijks woord aan vuil gemaakt.

‘Gary Fomdeck met zijn hit:

Voor de één een ramp, voor de ander een feestje
Nederland vindt het ondertussen allemaal best. Want geld ophalen voor een goed doel is al tijden vooral de perfecte reden voor een feestje. Liters bier worden er weggetankt op het plein in Haarlem, ter meerdere glorie van die zielige vrouwen ver weg om wie iedereen zoveel geeft.

Daar moet op gedronken worden! En als aflaat, na de barrekening van zestig euro, natuurlijk even snel een vijfje in de brievenbus van het huis porren – want zo betrokken zijn we bij het leed in de wereld.

Bekende Nederlanders stroomden ondertussen weer het huis binnen om de moedige dj’s een hart onder de riem te steken. Het is geheel toevallig dat veel van hen ook net een boek, muziekhit of televisieprogramma te promoten hebben. Heus, zij doen het in eerste plaats omdat zij zoveel meelijden hebben met de vrouwen in Congo, Syrië, Birma (waar nog meer precies?)… en de dj’s op rantsoen.

Teeven in Congo
Van hypocrisie is geen sprake. Want daar doen wij niet aan in Nederland, gidsland, dat zijn staatssecretaris van Justitie deze week naar Congo stuurde om dertig adoptiekindjes op te halen.

[pullquote align=”right”]‘We hebben een groot vliegtuig,’ zei Fred Teeven grootmoedig in Kinshasa[/pullquote]

‘We hebben een groot vliegtuig,’ zei Fred Teeven grootmoedig in Kinshasa. Hij voegde er niet aan toe dat hij die grote vliegtuigen normaal gesproken niet inzet om buitenlandse kindjes op te halen, maar juist om zoveel mogelijk immigranten, bijvoorbeeld Congolezen, Nederland uit te flikkeren. Zo zijn wij in Nederland: groot gebaar, weinig oprechtheid.

Gary Fomdeck
Dus schreef en zong Gerard Ekdom ondertussen voor het goede doel (alle opbrengsten gaan naar de verkrachte vrouwen) een heus kerstnummer. Niet onder zijn eigen naam, maar onder het praktisch niet te ontcijferen pseudoniem ‘Gary Fomdeck’.

Het groeide uit tot de een hit. En ja, toen moest hij natuurlijk zelf wel op de radio bekendmaken dat hij Gary was, de nieuwe superster. Het had hem moeite gekost, vertelde hij online. Hij had er een fles wijn voor soldaat moeten maken om de moed te vinden het in te zingen.

Arme Gerard, de zenuwen!

Vervolgens was hij volslagen verbaasd dat zijn deuntje een superhit werd – hij had zichzelf ongeveer om het uur op de radio gedraaid, maar toch: hoe is het mogelijk?!

En dus host de menigte in Haarlem nu uitzinnig en dronken op zijn kerstkraker over het stadsplein – nogmaals: allemaal voor het goede doel.

Zum kotzen
Ekdom kan het allemaal zien vanuit zijn glazen huis. De marteling. Gelukkig mag hij er morgen uit.

Hij heeft een goede fles champagne klaarstaan in de koelkast, las ik. Die gaat hij leegdrinken, ‘tot hij echt niet meer kan’. Op zijn nieuwe sterrenstatus, op zijn extra verkregen roem, op zijn serieuze poging om Giel Beelen naar de kroon te stoten als bekendste dj van het land – oh nee, sorry, op de cheque met opnieuw een recordbedrag natuurlijk.

[pullquote align=”right”]Ekdom heeft een goede fles champagne klaarstaan in de koelkast voor als hij thuiskomt[/pullquote]

De gedachte aan die cheque sleept hem er doorheen, las ik ook. Niet aan de gedachte wat er misschien met dat geld gedaan kan worden. Nee, aan de cheque zelf. Aan het bedrag op die cheque. Aan zijn eigen, grootse, belangeloze prestatie. Ere wie ere toekomt.

Ik vraag mij af of hij morgenavond thuis nog één seconde denkt aan de anonieme ‘verkrachte vrouwen in conflictgebieden’, als hij dronken wordt van die Moët uit de koelkast in zijn Nederlandse villa. Drinkend tot hij niet meer kan… Zum kotzen.