Deel van de campus van Tec de Monterrey. Foto Delfin calb / Wikimedia Commons
|

Schizofrenie van de Mexicaanse Silicon Valley

De opmerking overvalt Christian Salazar duidelijk. “Denken ze bij jullie echt dat het hier oorlog is?” vraagt hij geschrokken. De stilte die valt is de eerste in een uur. Bijna onafgebroken is de man zojuist aan het woord geweest over opstartmogelijkheden, kapitaal creëren en economische potentie. Als je niet beter wist, zou je direct geloven dat de Mexicaanse stad waar we zitten het wereldwijde centrum van de nieuwe media is. Dat de kansen voor ambitieuze ondernemers er voor het oprapen liggen en Silicon Valley er een geduchte concurrent bij heeft. Maar dit is Monterrey. En anders dan om start-up’s en techbedrijven, staat deze stad vooral bekend om schietpartijen en gewelddadige ontvoeringen.

Start-ups
Salazar zit tegenover me in een hel verlicht klaslokaal. We zijn op de campus van Tec de Monterrey, de grootste en belangrijkste universiteit van de stad en een van de hoogst aangeschreven technische universiteiten in Latijns-Amerika. Dit is in Mexico dé plek waar je heen moet als je het wil gaan maken in de wereld van de technologie, weet Salazar me te vertellen. Zelf staat hij er aan het hoofd van een incubator voor start-ups, waar studenten onder begeleiding een eigen tech-bedrijfje opzetten. Vol enthousiasme vertelt hij over de ambities die de universiteit heeft om de Mexicaanse variant van Stanford te worden.

Wrong place at the wrong time
Het is een ambitie die er bij iedereen op de instelling vanaf spat. Het aansnijden van het thema ‘drugsoorlog’ voelt dan ook akelig, alsof je met opzet zout in open wonden strooit. Maar dat die realiteit in het noorden van Mexico nooit ver weg is, merk je ook op de hightech campus van Monterrey maar al te goed. Eerder op de dag sprak ik af met de vijfentwintigjarige Manuel Canel, een afgestudeerde informaticus, die zojuist een baan bij een groot Mexicaans wervingsbedrijf heeft bemachtigd. Het zijn zijn laatste dagen op Tec de Monterrey en hij geeft me graag een rondleiding over de campus. Maar niet voordat ik als gast bij de ingang uitvoerig gescreend en gefouilleerd ben.

[pullquote align=”right”]Briefjes met een hele rits onheilspellende veiligheidswaarschuwingen worden overal uitgedeeld. Houd deuren en ramen gesloten. Kijk constant om je heen en meldt verdachte situaties direct.[/pullquote]

Op de vriendelijk ogende campus lijkt het overdreven. Maar midden op het terrein word je met je neus op de feiten gedrukt. Een monument herinnert daar aan het donkerste uur dat de universiteit beleefde sinds de drugskartels neerstreken in Monterrey. Twee studenten vonden er in maart 2010 de dood in een plotseling vuurgevecht. The wrong place at the wrong time klinkt hier haast onverteerbaar wrang. De jongens waren op hun campus op weg naar een volgend college.

In het spervuur
Zo illustreert deze universiteit bij uitstek de tragiek van Monterrey. Nog maar tien jaar geleden leek de stad een voortrekker te gaan worden van de Mexicaanse economie. De vele internationale industriebedrijven, de locatie vlakbij de grens met de VS en niet in de laatste plaats een topuniversiteit: voor Monterrey zag de toekomst er rooskleurig uit. In 2006 nog, behaalde ze de vijfde plaats in een ranglijst van aantrekkelijkste leefsteden in Latijns-Amerika. Maar vanaf het eind van het eerste decennium ging het bergafwaarts. Waarom juist deze stad plotseling in het spervuur van de drugsmaffia kwam te liggen? Niemand die het precies kan vertellen. Maar zeker is dat er sindsdien een exodus is geweest van zowel bedrijven als hoogopgeleiden. En je zelfs op de streng bewaakte campus van Tec de Monterrey nog altijd op je hoede moet zijn.

Potentie van Mexico
Toch is het onmogelijk de stad te reduceren tot het geweld. Of simpelweg te omschrijven als oorlogsgebied, zoals ik in mijn gesprek met Salazar nog doe. Het geweld is het afgelopen jaar flink afgenomen. En ondanks de naargeestige veiligheidsvoorschriften, is de stemming op de campus overtuigend optimistisch. Precies om die reden reisde New York Times-columnist Paul Friedman begin dit jaar al naar het instituut af. In Monterrey, schreef hij, zie je als beste wat voor potentie Mexico heeft.

[pullquote align=”right”]De stad omschreef hij als een “rare mix tussen de films No Country for Old Men en The Social Network.”[/pullquote]

“Wat ga je thuis vertellen over Monterrey?” vraagt Manuel Canel me, terwijl we in een wegrestaurant zitten te lunchen. Hij heeft me zojuist vertelt over de lichamen, die een tijdje geleden bungelden aan het viaduct waarop we uitkijken. Het antwoord op zijn vraag moet ik hem op dat moment schuldig blijven. Over Monterrey berichten, dat lukt je misschien pas met enige afstand.

Vergelijkbare berichten