Recensie: Amerikaanse politiek en gekonkel in House of Cards

“You might very well think that, but I couldn’t possibly comment.” Met deze zin, die kenners van de originele Britse serie direct zullen herkennen, zet Kevin Spacey meteen de toon in de eerste aflevering van House of Cards.

Spacey speelt in House of Cards Frank Underwood, de zogenoemde majority whip van de Democraten in het Huis van Afgevaardigden. Het is aan hem om zijn partijgenoten in het gareel te houden en er voor te zorgen dat ze stemmen zoals de partijleiding dat wil. Maar Underwood heeft grootsere ambities dan zijn huidige functie. In de eerste aflevering wordt al snel duidelijk dat Frank, die dacht de nieuwe minister van buitenlandse zaken te worden, gepasseerd wordt voor een functie in de regering van de nieuwe president. En dat is waar het echte politieke gekonkel begint. Underwood bekokstooft allerlei plannen, met als enige doel er zelf machtiger van te worden.
http://youtu.be/ULwUzF1q5w4

Underwoods ambitie is grenzeloos en hetzelfde geldt voor de wrok die hij voelt doordat hij door de president is gepasseerd. House of Cards is zeker geen serie met een duidelijke good guy en een simpel te herkennen bad guy. De meeste karakters verschillen vooral van elkaar in gradaties van hufterigheid. Naast Underwood zelf is er bijvoorbeeld Zoe Barnes, een journaliste die maar wat graag als Underwoods doorgeefluik wil fungeren als dat betekent dat ze een primeur kan hebben. Underwood en zijn vrouw zijn voor elkaar gemaakt. Net als haar man gaat Claire Underwood over lijken. Er is niet een duidelijke publiekslieveling voor wie je als kijker ‘bent’, maar dat is natuurlijk een trend die al langer gaande is met series als The Shield, The Wire en Breaking Bad.

House of Cards is in de Verenigde Staten niet op televisie verschenen: de show is de eerste grote originele serie van Netflix, een online bedrijf waar films en series gestreamd konden worden voor een vast bedrag per maand. Met House of Cards wil Netflix zich nu duidelijk in de markt zetten als plek waar mensen kwalitatief hoogstaande, nieuwe series kunnen zien. Onder meer HBO was ook geïnteresseerd, maar Netflix heeft honderd miljoen dollar in de show gestoken en de makers van tevoren al gegarandeerd dat ze minimaal twee seizoenen zullen afnemen. Deze nieuwe manier van distributie betekent ook dat kijkers niet elke week hoeven te wachten op een nieuwe aflevering: op 1 februari heeft Netflix het hele eerste seizoen online gegooid.

Hoe House of Cards in landen zal verschijnen waar Netflix (nog) niet beschikbaar is zal per land verschillen. In Duitsland is het bijvoorbeeld Sky die de rechten voor de serie heeft bemachtigd.

De politiek zelf speelt een relatief kleine rol in House of Cards, zeker als je het vergelijkt met een serie als The West Wing. Toch is elke liefhebber van Amerikaanse politiek en simpelweg goed drama het aan zichzelf verplicht deze show te kijken. Al was het alleen maar omdat Kevin Spacey gemaakt lijkt te zijn voor de rol van Frank Underwood. Met zijn ene hand schudt hij je glimlachend de hand, terwijl de andere hand manoeuvreert om je een mes in de rug te steken. Oh, en David Fincher – regisseur van onder meer Fight Club en Se7en – is betrokken bij de serie en regisseerde de eerste twee afleveringen. Kijken dus!