|

‘Neem twitter serieuzer dan je beste opdrachtgever’

Bio: Harald Doornbos (1967) studeerde Journalistiek en politicologie. Hij woont op verschillende plekken in het (Grotere) Midden-Oosten: oa Beirut en Islamabad. Doornbos werkt onder andere voor de GPD en HP/de Tijd. Zijn zoektocht naar de voortvluchtige oorlogsmisdadiger Radovan Karadžić in Sarajevo in 2000 werd verfilmd als The Hunting Party (2007) met daarin Richard Gere. Op Twitter is hij: @HaraldDoornbos.

Waarom heb je gekozen voor een correspondentschap in het Midden-Oosten?

Ik zat acht jaar in Kroatië, Bosnië en Kosovo voor de NOS-radio en voor wat Nederlandse kranten toen daar in 2000 een einde kwam aan al de oorlogen. Toen dacht ik: Als ik op de Balkan blijf moet ik de rest van m’n leven verhalen maken over de opbouw van Sarajevo, de opbouw van Mostar, de opbouw van Prishtina en nog duizend andere steden en dorpjes. Dat leek me geen uitdaging meer, zeker niet na die acht jaar oorlog waarin ik leefde. Dus toen ben ik begin 2001 naar Pakistan en India gegaan voor de NOS-radio en de GPD. Een paar maanden later vlogen een stel gekken twee vliegtuigen in hoge flats in New York, dus toen hadden we weer een paar jaar werk. Ik vond India destijds tien keer niks en mocht eind 2004 van de GPD naar Beirut in het Midden Oosten wat me een prima mix leek tussen Oost en West. Enkele maanden later bliezen een stel gekken de ex-premier van Libanon op bij mij om de hoek in Beirut. Ook braken er allerlei oorlogen en opstanden uit in Libanon. Dus toen heb ik weer vrij lang niet stilgezeten. Mijn Libanese vrouw kreeg twee jaar geleden een baan aangeboden in Dubai bij een Arabische tv zender. Sindsdien hebben we een huisje in Beirut, in Dubai en in Islamabad. Sinds het uitbreken van de Arabische revoluties – ruim een jaar geleden – ben ik voornamelijk op pad in Egypte, Libië en ik zit veel in Pakistan, wat ik persoonlijk het leukste land vind om in te wonen.


Hoe ben je van plan te blijven in het Midden-Oosten?

Tot m’n dood. De problemen zijn hier dermate diep en ingewikkeld, dat blijft de komende veertig jaar hommeles. Ik ben een nieuwsmannetje die van deadlines houdt. Al dat soort tijdloze verhalen over bijvoorbeeld vrouwen in het noorden-oosten van Zuid-West Afrika zijn wat minder aan me besteed. Dus daarom is het Midden Oosten een prima stek.

Welk verhaal wil je tijdens je correspondentschap vertellen?

Ik heb geen ambitie meer om verhalen te vertellen. Ik heb duizend Balkan-verhalen geschreven en miljoen keer op de radio uitgelegd hoe het zit in Bosnië en Kosovo, maar ik ben nog nooit iemand tegengekomen in NL die snapte wie wie was in ex-Joegoslavië. Hetzelfde geldt voor het Midden-Oosten of Pakistan. Ik zit hier dus eigenlijk voor mezelf en de avonturen die het oplevert. Ik hou van schrijven en journalistiek, kom geweldige mensen tegen en vind het prachtig om in al die culturen te wonen en talen en gebruiken te leren.

Voor wie werk je allemaal?

Ik werk voor de GPD en schrijf af en toe voor HP/de Tijd. Ook bellen Nederlandse of Belgische radiostations me nog met grote regelmaat. D’r is een paar jaar geleden een speelfilm gemaakt met Richard Gere in de hoofdrol over hoe ik en een paar maten in Bosnië een oorlogsmisdadiger proberen te vinden [The Hunting Party 2007]. Van het geld dat ik daarvoor kreeg kan ik dan weer een jaar leven. Omdat de Nederlandse media zich in een crisis bevinden richt ik me ondertussen steeds vaker op journalistieke bedrijven in het Midden-Oosten en Pakistan. Daar zijn de media nog wel volop in beweging. Dus ik klus er bij voor een Arabisch TV station in Dubai en voor een Engelstalige krant in Pakistan.

Op welk verhaal ben je het trotst?

Vlak na de geheim gehouden begrafenis van president Gadaffi in Libië slaagden m’n vrouw en ik erin om vanuit de Libische stad Misrata als enigen beelden te bemachtigen van die begrafenis. Dat was exclusief, uniek en historisch materiaal. Is de hele wereld over gegaan. Van CNN, BBC tot Al Jazeera. Paar miljoen hits op ’t internet. Als journalist was dat prachtig. Zeker ook omdat er tientallen medewerkers van AP, AFP en Reuters door Misrata renden die achter hetzelfde verhaal aanzaten.

Wat is jouw gouden tip voor journalisten die correspondent willen worden?

Een paar tips:

1. Neem twitter serieuzer dan je beste opdrachtgever. Ok, aan het eind van de maand krijg je geen salaris van twitter. Maar twitter maakt het mogelijk om heel direct aan je publiek te laten zien waar je mee bezig bent en waar je bent. Ik krijg heel veel reacties via twitter. Vaak van gewone mensen, maar ook regelmatig van media die vanwege een tweet iets met je willen doen. Ik denk dat ik een paar duizend euro per jaar extra verdien door firma’s die me benaderen vanwege twitter. Dit gaat in de toekomst alleen maar toenemen.

2. Leer vloeiend Engels en Arabisch. Ga in het Midden Oosten of zuid-Azië wonen. Ga voor lokale- of Engelstalige media werken. Overal in de Arabische wereld worden nieuwe tv stations opgezet. Sky Arabia is er net bijgekomen. Die hebben dan eventjes 200 extra journalisten nodig. Nederland heeft het echt gehad met buitenlandjournalistiek. Te weinig geld, weinig kwaliteit en weinig interesse. Media in NL gaan links en rechts failliet. De Wereldomroep, de Pers. De oplages van alle kranten storten in elkaar. Zeker bij de buitenlandberichtgeving zie je het einde gewoon naderen. Want je denkt toch niet dat mensen de Volkskrant, Trouw of het NRC lezen vanwege de buitenlandstukken? Dit zijn drie prima kranten die op een uitstekende manier Nederlands nieuws verslaan. Maar voor buitenlandverhalen surf je toch echt naar de NYT, Daily Beast, Time, The Guardian of de vele lokale sites. Gebeurt er iets in België, dan ga je naar een Belgische site. Een vliegtuigongeluk in Pakistan? Dan ga je voor het laatste nieuws naar een Pakistaanse nieuwssite. Ik zie het zo: Als ik wil weten wanneer Peppi&Kokkie optreden, check ik het AD. Als ik wil weten of Wilders opnieuw maf doet, lees ik de Volkskrant. Voor alle andere verhalen die zich in de wereld afspelen check ik alles behalve Nederlandse krantensites. Voor een correspondent in het buitenland is het dus verstandig om je te realiseren dat binnen vijf jaar bijna niemand in Nederland meer voor je verhalen zal willen betalen. Je zult een alternatief moeten vinden.

3. Doe de ultieme short-cut tot succes methode: Verander je naam in Thomas
Erdbrink.

Vergelijkbare berichten